پیشی

خاطره‌ساز شیرین

زمان قاجار است، از میان کشاکش‌های تلخ ایران و عثمانی، مهاجری شیرین خود را به ایران می‌رساند و در تهران ساکن می شود. ذره ذره خود را آن طور در میان شیرینی‌های محلی ایران جا می‌کند که انگار از همان اول بوم‌زاد اینجا بوده است. طعم آن، از نسل آبا و اجداد اولیه‌اش در ترکیه متمایز می‌شود و مطابق سلیقه و ذایقه‌ی ما به طعمی ایرانی‌پسند تغییر می‌کند.

پیشی، شیرینی عید آن روزهای تهران‌نشینان بوده است و مادربزرگ‌های تهرانی به یاد دارند که تا حدود ۷۰ یا ۸۰ سال پیش، این شیرینی کام و یادشان را وقت نوروز شاد می‌کرده است. با این حال چون کدبانوهای ایرانی فقط مدت زمان کوتاهی به پختنش ادامه می‌دهند، کمی که می‌گذرد، پای بخت و اقبال این یادگاری به زمان نسل‌های بعد باز نمی‌شود و فقط خاطره‌هایی خوش از آن به جا می‌ماند. 

شیرینی پیشی ساوا، خاطره‌ی آن روزها را از نو می‌سازد؛ آن روزها که وسایل تفریح و لذت متعدد نبود ولی مردم قدر همان ‌لحظه‌های‌شان را هم خوب‌ می‌دانستند. به ۲۰۰ تا ۳۰۰ سال قبل سفر می‌کنیم و از این خاطره‌ساز شیرین، می‌چشیم. سفرمان مسیری خوشمزه را طی می‌کند؛ فارغ از همه‌ی فراز و نشیب های سخت تاریخ. بافت این شیرینی ساوا، تُرد و لطیف است و به دهان که می‌رود، تردی‌اش حواس‌مان را حسابی مشغول خود می‌کند. 

پیشی ساوا، در نقش یک همدم تاریخی، چای‌ها و عصرانه‌های‌‌‌مان را می‌تواند معنی‌دار کند.