مربای وَلَش

 طعمی رازآلود

بعضی طعم‌ها، رازی در دل‌شان پنهان شده که با خوردن‌شان آشکار می‌شود. یکی از آن طعم‌ها، مربای تمشک وحشی ساوا است. این مربای تمشک از میوه‌های خودرو و وحشی منطقه‌ گرم و ساحلی گیلان است که اهلی شدنش خوردنی‌ترش کرده است. ظاهر خوش‌رنگ و جذابش ذات رازآلوده‌اش را از همان اول لو می‌دهد. عطری سرزنده دارد و مشام‌مان را پر از طراوتی می‌کند که شاید مدت‌ها دنبالش بودیم. طعم و بافت شیرین‌اش بسیار مطبوع و همه‌پسند است. هرچند میوه‌های لطیف و سالمِ نشسته در آن، حکایت از اهلی شدن این میوه‌ی جالب دارد، اما دانه‌های دندان‌گیرش بخشی از این میوه است که شاید هنوز یادگار طبیعت وحشی و سرکشش باشد. 

این محصول غیرپرورشی، غیر از کاربردهای مرسومش مثل همراهی با کره، پنیر و نان، یا حتی تنهایی خوردنش، مصرف‌های بامزه‌ی دیگری هم دارد. یکی از کاربردهایش که ناشناخته مانده، همنشینی دلنشینش با چای است. مربای وَلَش ساوا، با حفظ طعم و مزه‌ی طبیعی‌، امتیازش خیلی بالا است. به راحتی می‌تواند شیرین‌کننده‌های مصنوعی را پس بزند و جای آنها را بگیرد. کمی از این مربا روی بیسکوییت همراه با چای می‌تواند چای‌نوشی‌مان را لذت‌بخش‌تر کند. از کاربردهای کمتر خورده شده‌ی دیگرش، ترکیبش با ماست است؛ دسری راحت، خوشمزه و خوشرنگ که امتحان کردن آن می‌ارزد.

تلاش بیهوده است؛ به راحتی نمی‌توانیم از این طعم رازآلود بگذریم!