آووکادوی درباری

فرامیوه‌ی‌ باظرفیت

«آووکادوی درباری ساوا» سفتی‌اش خبر از سلامتی‌اش می‌دهد، ژنتیکش دست‌نخورده باقی‌مانده و تناسب اندام گلابی شکل خود را حفظ کرده است. همچنین از آنجا که ترجیح داده به جای محیط تصنعی سردخانه‌ای، بر سر درخت و زیر نور طبیعی آفتاب، بدون ذره‌ای آلودگی به آفت‌کش‌ها و مواد شیمیایی، رسیده و بالغ شود، رنگ پوستش از سبزی یک‌دست درآمده و به رنگ سبز با رگه‌هایی قهوه‌ای‌، کم و زیاد، آراسته شده است. زیر این پوست، گوشت تازه و سفیدش خبر از روزهای خوشمزه‌ای می‌دهد. بنابراین با نژادهای وارداتی متمایز است که معمولا تراریخته‌اند، پوستی کاملا سبز، سری کشیده‌تر و شبیه خیار دارند و چند سالی است به ایران وارد می‌شوند. 

افتخار آووکادوی ساوا این است که اصل و نسبش بومی شمال ایران بودند. دهه ۴۰ شمسی، یک‌ تا نهال میوه‌ی ناآشنایی به نام «آووکادو» به دربار شاه پیشکش می‌شود. آن را می‌پذیرند و با میل وافری در کاخ رامسر می‌کارند. پرورش‌دهندگان طی زمان نام نژادش را «درباری» می‌گذارند. این نژاد طوری خود را در دل خاک ایران جا می‌کند که تا حالا حدود ۵۰ سال در ایران پرورش یافته و دیگر خود را خارجی و وارداتی نمی‌داند. این میوه، گونه‌ی کمیابی است و به صرفه‌تر است که کشت و پرورش آن کوتاه‌زمان باشد ولی در همان وقت تنگ، طعم و بافت تازه‌اش را نمایان کند. 

طعم عالی خامه‌ای، عطری ملایم، بافت غنی کره‌ای و ارزش غذایی بالای این میوه‌ی شگفت‌انگیز دلیل محکمی برای افزودن به انواع پیش‌غذاها، غذاهای اصلی، خوردی‌کنارها و دسرها است. از سس، دیپ و میان‌وعده گرفته تا سالاد و غذای اصلی، در همه‌ی این ترکیباب طنازی می‌کند. 

«آووکادوی درباری» گرچه از نظر فنی در دسته‌ی میوه‌ها قرار می‌گیرد، اما واقعا بیشتر از یک میوه است؛ یک زرچاشت فرامیوه‌ا‌ی باظرفیت که آنچه خوبان همه دارند این میوه یک‌جا دارد. 

اگر طعم دلفریبش را به موقع نچشیم، جایگزینی برای آن نخواهیم یافت.