کرفس کوهی

پیشکش سبز زاگرس

اهل کوه و طبیعت است و با وجود در اوج بودنش، شخصیتی محجوب و کمتر شناخته شده‌ای دارد. به همین دلیل ممکن است تا امروز خیلی راهی به آشپزخانه‌های‌مان پیدا نکرده باشد. کرفس کوهی، عضو زنده‌ی تپه‌ها و مناطق کوهستانی است که ریشه‌ای مانند سیب‌زمینی دارد و برگ‌هایش کمی کوتاه قدتر و پهن‌تر از کرفس معمولی است. ولی در کل، ظاهرش به همان عموزاده‌های کرفسی‌اش رفته است. بعضی محلی‌ها به آن «کلوس» هم می‌گویند.

کرفس کوهی ساوا، ریشه در زاگرس و شهر مرتفع «فریدون‌شهر» دارد و تواضعش را از دل همین کوه‌ها به ارث برده است. در ستایش این کرفسِ کمتر استفاده شده باید گفت که فقط کافی است با حس چشایی‌مان آشنایش کنیم، آن وقت عطر و طعم متفاوتش در دهان‌مان می‌شکفد و خود را در دل‌مان جا می‌کند. برگ‌های درسته و آفتاب‌خشکش درجه سلامت، خلوص و اصالتش را نشان می‌دهد که اینجا خبری از مواد، طعم و رنگ اضافی نیست. طیف زرد و سبز برگ‌ها ارزش غذایی یکسانی دارند و تا وقتی کف‌ساب نشده باشند، عطرشان را ماندگارتر نگه می‌دارند که به وقتش آزاد کنند. 

این پیشکشِ زاگرس را می‌توانیم به چشم بوافزاری قوی در غذاهای‌مان نگاه کنیم. هم پخته و هم خامش استفاده‌های متنوعی دارد. کافی است کمی از آن را کف‌ساب و ماست و دوغ یا حتی سالادمان را مسرور از عطرش کنیم. کمی در کره تفت دهیم، عطرش را بپراکنیم و چاشنی جالبی برای سس، خورش‌ یا سوپ‌مان درست کنیم. این برگ‌های خوشبوی سبز و زرد می‌تواند عصاره‌ی گوشت و مرغ‌مان را غنی‌تر کند. گردی از این بوافزار، آرایشی خوشرنگ و خوشمزه روی سیب‌زمینی سرخ شده می‌تواند باشد. اگر آن را چاشنی خوراک سبزیجات‌مان کنیم، طعم آن را چند امتیاز جلوتر رانده‌ایم. گاهی هم اضافه کردنش به مایه‌ی ماکارونی، شانه به شانه‌ی آویشن، می‌تواند نتیجه‌ی اشتهابرانگیزتری به همراه داشته باشد.

این سبزی خوش‌عطر ساوا، واقعا شایسته‌ی توجه بیشتری در سبد غذایی‌مان است.