ترخینه

عمق یک سادگی

یکی از پیوندهای خوراکی اهالی منطقه غربی ایران و حاصل‌جمع تلاش دامداران و کشاورزان است. در فصل فراوانی شیر و ماست، اهالی این منطقه به فکر آینده‌شان هستند و به قولی، طعامی ماحضری (نیمه‌آماده) برای روزهای برف و بوران‌شان ذخیره می‌کنند به نام ترخینه.

ترخینه، در نگاه اول خوراکی ساده به نظر می‌آید ولی ماجرا عمق دارد. درست کردنش حاصل حوصله و دقتی چندساعته است؛ ترکیبی جالب از گندمی که نیم‌کوفته یا بلغور شده باشد و دوغ خوشمزه‌ی ترش محلی. با پختن این دو ماده اولیه، دوغ به جسم گندم راه پیدا می‌کند و در دل آن می‌نشیند. پزنده‌ باحوصله چند ساعت آن را هم می‌زند تا مزه قوام بیاید و بلغور به شکل خمیری کته‌مانند تبدیل شود. قدری از آن را برمی‌دارد و شکل می‌دهد. در نهایت، این اشکال خوردنی را در پارچه‌های تمیزی می‌گذارد و به طبیعت اعتماد می‌کند. هوا و نور خورشید دو جریان طبیعی هستند که ترخینه را خشک می‌کنند و به تکامل می‌رسانند.

در گذشته گاهی بعضی از اهالی اهل‌دل و نکته‌بین از ترخینه مجسمه‌هایی به شکل شبان می‌ساختند که نقش محافظ ترخینه را داشته و از نزدیک شدن حیوانات به این ذخیره‌ مقوی روزهای سخت جلوگیری می‌کرده است. چاشنی جالب دیگرشان برای معنی‌دار کردن ترخینه، هم‌زمانی رقص و پایکوبی و آوازخوانی با شکل دادن و قالب‌بندی آن بوده است که کاش امروزه از آن خبری باشد.

ترخینه‌ی ساوا جزو خوراک‌های زودآماده و سرپایی است که برای تبدیلش به یک ضیافت ظهر یا شبانه، وقت زیادی از ما نمی‌گیرد و فوری حاضر می‌شود.

برای اطلاعات بیشتر درباره‌ محصول جدول زیر را مطالعه کنید یا سری به ویکی‌پدیا بزنید.

ترخینه پاکتی

برای مصارف بیشتر می‌توانید ترخینه ساوا را در بسته‌بندی پاکتی هم تهیه کنید.