مربای اخته

ترش و شیرین بی‌پایان

ظاهر سرخ خوشرنگش کاملا خودنمایی می‌کند. پوست بدون چروک، یکدست و براق زغال اخته، مثل آهن‌ربایی است که حواس آدم را به دنبال خود می‌کشد. هرچند ممکن است مزه‌اش را با نمک بیشتر چشیده باشیم اما پرورده‌ی آن، مزه‌ی جدیدی برای‌مان رو می‌کند که کشش بیشتری نسبت به آن پیدا ‌کنیم.

مربای اخته‌ی ساوا، غافلگیرمان می‌کند. ترشی و شیرینی مزه‌اش نقطه شروع و پایانی ندارد. درهم‌تنیده و تودرتو است. وقتی می‌چشیم، ممکن است اول ترشی‌اش به دهان بنشیند، لحظه‌ای بعد شیرینی‌اش و بعد از نو ترشی‌اش. وجود هسته‌ در این مربا بی‌علت نیست؛ هسته‌اش بخش قابل توجهی از میوه است که با بافت گوشتی‌اش هم‌افزایی و شهدش را حفظ می کند. مربای اخته‌ی ساوا، از زغال اخته‌های روستای «هیر الموت» واقع در قزوین پرورده می‌شود که به خاطر مرغوبیت و خوش‌طعم بودنش آنقدر شایسته است که سالانه جشنواره‌ای به مناسبت برداشت این محصول برپا می‌شود. 

وقت ملاقات این مربا با چای دیدنی و چشیدنی است. تصور کنیم که مربای اخته‌ی ساوا در کنار چای ساوا پهلو گرفته و این دیدار را باکیفیت‌تر کرده است. به جای چای، می‌توانیم با قهوه همراهش کنیم و تجربه‌ای از طعم‌های متفاوت و جالب داشته باشیم. حضورش در سف‍ره ناهار و شام‌مان بعد از غذا، به عنوان شیرین‌کناری بامزه، پر زرق و برق و هوس‌انگیز است. می‌توانیم با ماست ترکیبش کنیم و به عنوان دسر، طعم و رنگی کم‌نظیر را برای خودمان بسازیم. اگر در مواد اولیه‌ی شیرینی‌ها و تارت استفاده کنیم، خوشمزگی‌شان را دوچندان کرده‌ایم. وقتی روی بستنی وانیلی بنشانمیش، ترش و شیرینی‌ مربا را بهتر مزه می‌کنیم. غیر از همراهی‌اش با همه‌ی این خوردنی و نوشیدنی‌ها، طعم بالیده و تازه‌اش، جای این را هم باز می‌کند که مستقل مزه‌مزه و کام‌مان را خوش کنیم.