مغزهای آجیلی ساوا

آجیل محلی ایرانی ساوا

برش‌های تقریبا هم قد و قواره‌ی انجیر سیاه خشک که به قرمزی می‌زند، برگه‌های سفید سیب، برش‌های زرد خرمالو، زردآلو و قیسی، مغز بامزه‌ی هسته‌‌ی زردآلو، ریزه‌های پرطعم هلو و شفتالو، توت و کشمش سبز و شیرین، مغز بادام زمینی سرحال و گلوله‌های زنده و شاداب گیلاس و آلبالو خشکه، همه برای سرگرمی و لب‌چرانی آمده‌اند.

هر برشی که کاندید خوردن می‌شود، جذاب و پرانرژی است. همه‌شان بدون مواد افزودنی و نگه‌دارنده هستند و سلامت، تازگی و طبیعی بودن‌ آنها طعم‌شان را پسندیده‌تر می‌کند.

مغز بَنه ساوا (پسته کوهی)

طعم سبز آفتاب

دانه‌های بنه، این پسته کوهی سرد و گرم چشیده، خیلی خستگی‌ناپذیرند؛ از نرسیده تا رسیده‌شان آماده‌ی خوردن هستند. از همان زمانی که هنوز بافتی نرم دارند و سفت نشده‌اند، به شکل ترشی و مربا، مصرف خوراکی دارند تا وقتی برسند، سفت شوند و بعد مغز شوند.

با توجه به اینکه این گیاه خوشمزه و وحشی، بومی مناطق گرم و خشک است، باید در معرض نوردهی و آفتاب فراوان باشد. همین است که اگر روزی بشود خورشید را همراه با چاشنیِ سبزی مزه کرد، مزه‌ مغز بنه را احساس کنیم. طعم و مزه‌ی بنه از آن‌هایی است که آشنایی خاصی با حس چشایی‌ات دارد. وقتی می‌چشیم، مزه‌اش اثری قوی بر ذهن و دهان دارد.

اَلوک ساوا

بادام کوهنورد

این اهل کوه از نوع غیر کوهی‌اش ناشناس‌تر مانده. همین مشخصه از «اَلوک» یک لب‌چره‌ای با روحیاتی قوی و مقاوم ساخته است. این بادام کوهنورد فقط با آب باران‌های گاه‌گاهی در شرایط نامساعد خاک با کمی رطوبت خود را سر پا نگه می‌دارد و نیازی به تیمار ندارد. با همین وجنات قوی‌اش، درختچه‌ی ارژن، جزو اولین گیاهانی است که در فصل بهار پیش از درختان دیگر منطقه شکوفه می‌دهد.

می‌توان انتظار داشت که مغز خوش‌هیکل‌ چنین درختی که درگیر ناملایمات طبیعی بوده، تلخ‌گوشت باشد. اما این تلخی به کام من و شما نمی‌رسد. شیوه‌های محلی و جوشاندن چندین باره در آب جوش و نمک، بخش زیادی از تلخ‌کامی آن را می‌گیرد. این مغز از آب گذشته‌، درون پوست صاف و سفت و قهوه‌ای رنگش، طعمی بامزه و مطبوع پیدا می‌کند، ریزتر از بادام درختی و پوشیده از کرک‌های مخملی لطیفی است. بادام کوهی الوک در مرحله‌ی تکاملش به دانینه‌ای نکمین و خوش‌خوراک درمی‌آید که ته‌مزه‌ی تلخی اصالتش را با خود دارد و به مغزهای دیگر طعنه می‌زند.